توانبخشی آلت تناسلی بعد از پروستاتکتومی رادیکال

پروستاتکتومی رادیکال یک عمل جراحی برای برداشتن کل غده پروستات است که اغلب برای درمان سرطان پروستات انجام می شود. یکی از عوارض جانبی رایج پروستاتکتومی رادیکال، اختلال نعوظ (ED) است، زیرا اعصابی که نعوظ را کنترل می کنند ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند. بنابراین، اکثر متخصصان پزشکی توصیه می کنند که بیماران پس از این عمل جراحی، یک برنامه توانبخشی آلت تناسلی را برای بازیابی عملکرد نعوظ تکمیل کنند.

دو جزء رایج برنامه توانبخشی آلت تناسلی عبارتند از:

مهارکننده‌های فسفودی استراز نوع 5 (PDE5) داروهای خوراکی اختلال نعوظ ED)) مانند تادالافیل، سیلدنافیل، واردنافیل و آوانافیل و

تزریق‌های داخل کاورنوزا (تزریق دارو به طور مستقیم به آلت تناسلی برای ایجاد نعوظ).

در حالی که بیماران به طور کلی این درمان ها را به خوبی تحمل می کنند، گاهی اوقات این موارد می توانند یک وضعیت پزشکی جدی به نام پریاپیسم ایجاد کنند که به معنی نعوظی است که بیش از 4 ساعت طول می کشد.

یک مطالعه جدید در مورد خطر پریاپیسم

برای به دست آوردن اطلاعات بیشتر در مورد چگونگی به حداقل رساندن خطر ابتلا به پریاپیسم، یک مطالعه جدید به بررسی خطر پریاپیسم بین دو گروه از بیمارانی پرداخت که از داروهای اختلال نعوظ برای توانبخشی آلت تناسلی استفاده می کردند.

یک گروه از تادالافیل با تزریق داخل کاورنوزا (اجسام غاری) استفاده کردند، در حالی که گروه دیگر از سیلدنافیل با تزریق داخل حفره ای استفاده کردند. تادالافیل در مقایسه با سیلدنافیل و سایر مهارکننده های PDE5، مدت اثر طولانی تری دارد. با بررسی خطرات بالقوه پریاپیسم این دو استراتژی درمانی اختلال نعوظ ، این مطالعه با هدف ارزیابی ایمنی هر ترکیبی از داروها انجام شد.

این مطالعه بر روی 476 مردی بود که پس از برداشتن پروستات تحت توانبخشی آلت تناسلی قرار گرفتند. میانگین سنی افراد 62 سال و میانگین زمان پس از برداشتن پروستات رادیکال 5.2 ماه بود. شرکت کنندگان به دو گروه تقسیم شدند: 112 مصرف کننده تادالافیل و 364 مصرف کننده سیلدنافیل. همه شرکت کنندگان همچنین از درمان تزریق داخل غاری استفاده کردند.

گروهی که تادالافیل مصرف می کردند روزانه 5 میلی گرم و گروهی که سیلدنافیل مصرف می کردند 25 میلی گرم در روزهای بدون تزریق مصرف می کردند. تمام مشخصات دموگرافیک و پزشکی شرکت کنندگان جمع آوری شد.

برای این مطالعه، پریاپیسم به عنوان نعوظی که ≥4 ساعت طول می کشد و نعوظ طولانی مدت به عنوان نعوظی با طول مدت ≥2 ساعت تعریف شد. اگر نعوظ 2 ساعت طول بکشد، بیماران دارویی به نام سودوافدرین مصرف می کردند، در 3 ساعت با درمانگران تماس می گرفتند و در 4 ساعت به دنبال مراقبت های اورژانسی بودند.

در مصرف کننده های سیلدنافیل و تادالافیل، خطر پریاپیسم چندان بالا نیست.

به طور کلی، این مطالعه بروز کم پریاپیسم (1.7٪ برای تادالافیل، 1.4٪ برای سیلدنافیل)، بدون تفاوت معنی داری بین این دو را نشان داد. با این حال، مصرف تادالافیل با نعوظ طولانی مدت (6.3٪ در مقابل 3.3٪) به ویژه در طول تزریق های اولیه خانگی همراه بود.

در پایان، نتایج این مطالعه بر اهمیت نظارت و آموزش مداوم برای بیمارانی که از مهارکننده‌های PDE5 و درمان تزریق داخل کاورنوزا استفاده می‌کنند برای به حداقل رساندن عوارض جانبی تاکید می کند. این مطالعه اطلاعات ارزشمندی را ارائه می دهد که به درک ایمنی افرادی که تحت برنامه توانبخشی آلت تناسلی پس از پروستاتکتومی رادیکال قرار می‌گیرند، کمک می‌کند.